LITERATURA SCIENCE FICTION

Proza science fiction (fantastyczno-naukowa) posługuje się wizjami oraz prognozami dotyczącymi przyszłego rozwoju techniki. Akcja powieści s.f. toczy się w przyszłości (czasem nawet bardzo dalekiej), a jej fabuła jest ściśle związana z osiągnięciami nauki, prognozami jej rozwoju oraz możliwościami technicznymi i poznawczymi człowieka.

Science fiction nawiązuje zwykle do wzorów powieści realistycznej, tworzy rozbudowane fabuły, stara się dokładnie przedstawić człowieka w świecie nieznanych jeszcze maszyn, opowiada o podróżach na odległe planety i spotkaniach z innymi cywilizacjami. Cechą wyróżniającą dla s.f. jest posługiwanie się fantazją technicystyczną.

Tradycje science fiction sięgają XIX wieku (twórczość Juliusza Verne’a), jednak w pełni rozwinęła się dopiero w XX wieku, zwłaszcza w USA. W drugiej połowie XX wieku pojawiła się w niej problematyka filozoficzna, a autorzy fantastycznych opowieści coraz częściej zaczęli podejmować ważkie problemy współczesności. Proza science fiction chętnie łączy tematy filozoficzne i socjologiczne z elementami utopii bądź antyutopii.

W literaturze polskiej za klasyka gatunku uchodzi wybitny pisarz, autor wielu powieści fantastyczno-naukowych i esejów filozoficznych, Stanisław Lem. Tematem jego prozy jest przede wszystkim nauka, jej możliwości oraz wpływ wywierany przez nią na człowieka.

Współcześnie wysoko ceni się twórczość Rafała A. Ziemkiewicza (np. „Pieprzony los kataryniarza”) czy Jacka Dukaja, autora m.in. słynnej „Katedry”.