DRAMAT ROMANTYCZNY

Dramat romantyczny to gatunek ukształtowany w dobie romantyzmu w opozycji do reguł dramaturgii klasycystycznej, sięgający do średniowiecznych misteriów.

Cechy dramatu romantycznego:

Synkretyzm: łączenie elementów dramatycznych z epickimi i lirycznymi, monumentalnych scen zbiorowych ‑ z partiami kameralnymi, wątków realistycznych ‑ z fantastycznymi, patosu ‑ z groteską, komizmu ‑ z tragizmem.

Odrzucenie klasycznej reguły trzech jedności: fabuła jest swobodna i luźno skomponowana, zdarzenia rozgrywają się rożnych miejscach i czasie.

Fragmentaryczność: nie ma bezpośrednich związków przyczynowo-skutkowych pomiędzy poszczególnymi scenami.

Kompozycja otwarta: zakończenie jest otwarte, jakby utwór miał być kontynuowany bądź uzupełniany; całość dzieła pozostaje niedomknięta i wieloznaczna.

Udział świata nadprzyrodzonego: na scenie pojawiają się istoty pozaziemskie, duchy złe i dobre, diabły i anioły, które nadają wydarzeniom wymiar metafizyczny (odnoszący się do duchowej istoty świata).

Rozmaitość form wierszowych: zastosowanie różnorodności stylów w zależności od form wiersza, kształtowanego odmiennie w partiach epickich, lirycznych, dialogowych, operowych itp.

Podobnie jak w tragedii antycznej bohaterowie romantyczni często stają wobec wyboru tragicznego – między dwiema równorzędnymi wartościami, a podejmując decyzję, zmierzają do nieuchronnej katastrofy. Jednak o tragiczności ich sytuacji nie decyduje starożytne fatum, lecz wypadki dziejowe, ponieważ romantyczny tragizm ma wymiar historyczny.