Wychowanie do władzy

Paideia

Kiedy zaczęłam czytać książkę Dariusza Zalewskiego Decyduj i walcz. Podstawy formowania charakteru, gdzie autor w pierwszym zdaniu przywołuje pogląd Sokratesa o tym, że wychowanie spełnia jedno z dwóch zadań: przygotowuje do roli władcy lub poddanego, wiedziałam, że wzięłam do ręki coś, wobec czego nie da się przejść obojętnie albo zapomnieć po paru tygodniach. Aby być władcą (panować nad sobą czy nad innymi) trzeba uprawiać królewską sztukę, czyli ascezę. Znaczy to ni mniej ni więcej jak tylko hartowanie ciała, ćwiczenie umysłu i nieodstępowanie od celu pomimo zmęczenia, panowanie nad głodem i powściąganie emocji.

Zagłodzić lęki i smutki

Każdy chyba doświadczył w życiu, jak uczucia rosną w nas, kiedy nieustannie roztrząsamy jakiś problem. Wzmacniamy go i dodajemy mu w ten sposób paliwa, a on rozpala w nas negatywne emocje. A pozbycie się tak wyhodowanych smutków i lęków to już niełatwa sprawa. Zalewski konstatuje za Onufrym Zagłobą: „Głupi, kto smutki prowiantuje, zamiast je o głodzie trzymać, żeby bestie zdechły jak najprędzej!”… Powściąganie niszczących uczuć nie jest proste, ale można znaleźć na to sposób, zastępując jedno uczucie innym, odpowiednio dobranym. Odpowiedź na pytanie, jak sobie z tym poradzić znajdziemy w genialnej książeczce Decyduj i walcz.

Mała wielka książka

Dariusz Zalewski nie tylko zachęca do podjęcia trudu pracy nad sobą, lecz także wskazuje kierunki działań i sposoby osiągania celów. Książka jest zwięzła, logiczna i gęsta od konkretów. Nie znajdziemy w niej ani jednego zbędnego słowa, niepotrzebnego ozdobnika czy przegadanego przykładu.